Dankbaar

Tranen prikken in m’n ogen wanneer ik als bleu 22-jarig meisje mijn eerste jonge vrouw behandel die niet meer te genezen is. “Mijn dochter van 8 moet straks haar moeder missen”, vertelt ze met tranen in haar ogen. Een stem in mij zegt dat het niet professioneel is om met de patiënt mee te huilen. Ik knipper een paar keer met mijn ogen en doe alsof er niets aan de hand is.

Ruim 10 jaar later kan ik me dit moment nog heel helder voor de geest halen. Ik weet nog hoe deze vrouw heette, hoe haar behandeling eruitzag, wat voor werk ze deed, welke hobby’s ze had, wat de samenstelling van haar gezin was en welke gesprekken we gevoerd hebben.

In de jaren die volgden heb ik nog vele patiënten zoals deze vrouw in mijn spreekkamer of trainingszaal gehad. In de loop der jaren merkte ik ook dat ik meer afstand kon nemen van dit soort intrieste verhalen. Je leert in de loop der jaren door een professionele bril te kijken. Je leert respectvol te luisteren naar de achtbaan aan emoties waar iemand doorheen gaat. Je leert te signaleren wanneer luisteren voldoende is voor de patiënt en wanneer een doorverwijzing naar een psycholoog wenselijk is. Je leert afstand te houden van de persoonlijke tragedie in iemands leven.

En toch zijn er altijd enkele mensen die me bij blijven. Mensen waarover ik thuis met mijn man spreek. Mensen waarover ik een collega bel om even mijn verhaal te kunnen doen. Het meisje van 16 met acute lymfatische leukemie (ALL) die zo graag wilde studeren. De jonge vrouw met baarmoederhalskanker die net getrouwd was en een huis had gekocht. En de jongedame die zich op het moment van overlijden nog niet had verzoend met haar ouders na een moeilijke jeugd.

“Wat een zwaar beroep lijkt me dat, de hele dag de treurige verhalen van kankerpatiënten te horen.” Dit krijg ik bijna altijd als reactie wanneer ik vertel dat ik oedeem- en oncologiefysiotherapeut ben. Het tegenovergestelde is waar. Ik ben dankbaar. Dankbaar dat ik een klein rolletje heb in de meest aangrijpende tijd van iemands leven. Dankbaar dat na het verlaten van mijn behandelkamer de zon vaak eventjes schijnt in een verder treurig, onzeker en fysiek zware tijd.

Wil je ook een inkijkje geven in jouw specifieke werksetting, meld je dan via [email protected]